leven als zwerfkat
De foto doet u misschien denken aan een oproep om zwerfvuil te melden. Dit is echter een omgeving waar meerdere zwerfkatten noodgedwongen een schuilplaats hebben gezocht, want "een kat trekt toch zijn plan". De realiteit is helaas anders.
"Een kat trekt zijn plan"
Zeker als het over zwerfkatten gaat, maakt deze uitspraak ons eigenlijk boos. Want wij, maar ook andere mensen die actief betrokken zijn bij zwerfkatten, weten uit ervaring dat dit niet zo is. Eerlijk is eerlijk, door ons veldwerk hebben we gemerkt dat mensen het meestal niet eens slecht bedoelen: er bestaan nog veel misverstanden en/of men is gewoon niet op de hoogte van de werkelijke feiten. En dan blijven uitspraken zoals deze ook bestaan.
Verder op deze pagina vragen we u om even stil te staan bij een paar verhalen uit ons eigen veldwerk. U vindt daar ook een paar foto's van de stichting Zwerfkat in Nood omdat ze heel goed weergeven wat de realiteit is.
Opgelet: sommige foto's zijn minder geschikt voor gevoelige kijkers!
Realiteit
Een zwerfkat is geen ras apart. Helaas, want dan wou iedereen ze wel. Een zwerfkat bestaat omdat mensen hun verantwoordelijkheid niet nemen. Katten worden gedumpt, achtergelaten, op straat gegooid ... Meestal zijn deze sukkelaars niet eens steriel. Gevolg: nog meer kittens en katten zonder thuis die noodgedwongen zwervers moeten worden. Maar wat is het probleem, een kat trekt zijn plan toch?! Is dat zo? We nemen u heel kort even mee in hun wereld. Waar kattenaids ook een realiteit is. De foto's en onze verhalen spreken verder boekdelen.
Ik ben bang. Waarom hebben ze mij hier achtergelaten? Ik was toch lief? En de kindjes vonden mij heel leuk toen ik klein was. Nu niet meer dan? Honger! Ik vind geen eten, waar zijn mijn brokjes? Hebben ze die verstopt? Ik zal nog eens verder zoeken. Niks. Ik moet iets vinden. Daar ritselts iets. Misschien kan ik daar mijn honger mee stillen. Ik voel iets op mijn vacht. Druppels. Het begint te regenen, harder. Ik vind niks om onder te schuilen, mijn vacht geraakt doorweekt, ik heb het zo koud. En nog steeds honger. Daar, onder die omgevallen boom heb ik wat beschutting. Ik voel mij slecht, mijn ogen zijn ontstoken en tranen, uit mijn neus komt etter, alles reutelt als ik ademhaal. Koorts. Nergens vind ik warmte, mijn lijf doet zeer en de grond is hard. Eten zoeken lukt niet meer, ik kan niet meer op mijn poten blijven staan. De honger die eerst knaagde, is nu verdwenen. Dorst. Waarom moet ik zo afzien? Wat heb ik misdaan? Ik kan niet meer, het is te laat ... Laat het snel gedaan zijn ... (Helaas voor dit dier is het langzaam gestikt en heeft zijn doodstrijd lang geduurd.)
Mijn baasjes gaan verhuizen naar een huis met een grote tuin! Joepie! Ze gaan vertrekken, ik zet me al klaar. Wat nu? Ze rijden weg zonder mij. Ze zullen straks wel terugkomen. Waarom komen ze nu niet? Ik wacht al dagen buiten, mijn brokjes en water zijn op. Ik moet eten zoeken. Ze jagen mij overal weg. Waarom? Ik zoek alleen maar eten en beschutting. Ik voel mij verloren en eenzaam. Hier en daar vind ik wat vieze restjes eten, maar ja, ik heb geen keuze. Mijn maagje en darmen doen raar. Mijn vacht begint dof te worden. Maar die kater ginder komt mij toch het hof maken, dus zo slecht zie ik er dan blijkbaar niet uit. Maar ik ben natuurlijk nog heel jong, dat scheelt. Schone liedjes duren niet lang. Meneer is weg en mijn buik wordt alsmaar dikker. Pijn, krampen, ik weet niet wat het is. Dit heb ik nog nooit meegemaakt. Plots heb ik 5 kindjes, 3 meisjes en 2 jongens! Wat zijn ze mooi, mijn kindjes! Ik moet ze goed verstoppen, beschermen. Mijn kleinste meisje beweegt niet zo veel meer. Nu helemaal niet meer. Nog 4 kindjes. Gelukkig is het warm buiten en regent het niet meer zo veel. Mijn nestje is niet zo goed beschut, ik probeer mijn kindjes zo droog mogelijk te leggen. Een van de jongetjes ziet niet goed, merk ik. Zijn oogjes zitten precies dichtgeplakt. Eén oog staat helemaal bol, hij piept ook veel. Ik probeer hem te troosten maar hij heeft pijn. Ik weet niet wat ik moet doen. Mijn kleintje is er vreselijk aan toe. Laat het snel gedaan zijn ... (Helaas voor dit kleintje stond zijn oogje bol van de etter die zich erachter had opgehoopt. Het oog is uiteindelijk ontploft door de druk. Het kitten was niet direct dood.)
Mama heeft me vroeger geleerd dat ik niet te dicht bij mensen mocht komen. Sommigen zijn ok, zei ze, die zetten eten klaar. Maar anderen jagen ons weg of doen ons pijn. Wees voorzichtig, jongen - dat was het laatste wat ik me herinner, want ik was nog klein toen ik haar vond in de gracht, ze bewoog niet meer. Ze bloedde uit haar oren en mond. Ik stond er alleen voor. Tot nog toe is het al een paar jaar redelijk gelukt. Ik vond mensen die eten gaven en ik had wat beschutting. Altijd beter dan niks. Als het warm was, kreeg ik overal jeuk. En kale plekken. En korstjes. Maar nu heb ik vreselijke pijn in mijn mond. Ik kan bijna niet meer eten. Gisteren brak een tand af, toen is de pijn nog erger geworden. De mensen zetten minder eten want ik laat het staan. Maar ik kan niet gewoon eten, mijn mond is helemaal ontstoken. Mijn spieren teren weg. Ik lijk wel dronken, zo stap ik. Ziet niemand hoe ik er aan toe ben? (Helaas stond niemand er bij stil en is het dier eenzaam en in pijn gestorven.)
Om toch even bij stil te staan
Mensen zeggen ons: "Oh, maar het is zo schattig, die kittens zien rond te springen in het veld! Ik geniet ervan om hen bezig te zien." Geniet u dan ook van het feit dat deze kittens besmet zijn met parasieten (ze kunnen letterlijk leeggezogen worden door vlooien en teken; ze sterven door verzwakking en bloedarmoede), vaak oogontstekingen hebben (dat zie je niet op die afstand), er van hetzelfde nestje al diertjes gestorven zijn omdat bv. de moedermelk van slechte kwaliteit was? Omdat de mamapoes zelf ondervoed is? Ze krijgt nest na nest en vindt niet genoeg eten. "Want eten geven, dat doen we niet, straks komen ze hier allemaal eten!" En het kitten met oogproblemen, die gaat niet lang meer rondspringen. Want meestal worden ze zieker en zieker, tot ze creperen. Het oog kan letterlijk ontploffen, vliegenmaden banen zich een weg in het nog levende kitten, etter loopt uit hun ogen ... Als het zomer is, zou het ook nog kunnen dat het kitten in de zon komt te liggen, te verzwakt is om weg te kruipen en compleet verbrand. Maar dat ziet u niet, want dit kitten springt niet meer in het rond. En binnen een paar maanden zijn er toch terug andere.
Een mamapoes komt al een paar weken met haar kleintjes bij mensen die gelukkig wel eten geven. Haar ademhaling reutelt en ze ziet er niet zo goed uit. Ze is nog niet steriel, dus we moeten haar vangen. Ook haar kittens moeten gevangen worden. Om de kittens in te schatten naar socialisatie, speel ik met een takje en kijk ik of ze eten komen halen. Mamapoes komt ook eten, heel voorzichtig. Maar met zachte woordjes tijdens het eten geven kan ik haar rustig aaien - en ze geniet. Achteraf bleek dat ze al opnieuw zwanger was. Ze moet medicatie krijgen voor de longinfectie. De melders waren bereid dat te betalen - we waren heel blij. Liefst van al hadden we poes een tijdje van straat gehaald zodat ze goed kon herstellen. En een goede thuis zoeken, ze had absoluut potentieel mits een beetje tijd en geduld. Maar daar hebben we geen mensen en middelen voor ... En in de zomer zit elke opvang overvol. Poes is teruggezet bij de melders, ze hebben haar nog maar 1 keer meer gezien, daarna nooit meer ... En mocht u denken dat ze gewoon bij andere mensen is gaan eten ... ik denk het niet. Op dezelfde locatie zijn 3 kittens gevangen met longproblemen, allemaal met een reutelende ademhaling. Gelukkig konden de drie naar een opvang en werden ze goed verzorgd. We weten van de dierenartsen dat het anders fataal zou afgelopen zijn. Deze zachtaardige mamapoes blijft na al die maanden nog steeds in ons hoofd spoken ... we hadden geen middelen ...
We krijgen 's morgens om 8 u. een dringende telefoon van een dame waar we al een tijdje bezig zijn met vangen. Een hele lieve mevrouw trouwens, ook voor de zwervertjes. Op haar oprit zat helemaal alleen een klein kitten, het liep zelfs niet weg als ze dichterbij kwam. Gelukkig besefte deze mevrouw dat dit niet normaal is, want een zwerfkitten zal zich snel verstoppen. Ze kon het zo pakken en zag toen dat het heel erg ziek was. We zijn direct naar haar gereden en het was er inderdaad slecht aan toe. De oogjes zaten dichtgeplakt van de etter en het bewoog amper. We schatten het een week of 3-4. Onmiddelijk naar de dierenarts. Het was zwaar onderkoeld, de temperatuur was zelfs niet meer meetbaar. Gewicht een 200 g, veel te weinig. Algemene toestand: zeer slecht. Zelfs met goede verzorging is de kans op overleven misschien 50%. Aangezien het een zwerfkitten is, het zo niet teruggezet kan worden en er niemand voor de kosten zal instaan, stelt de dierenarts euthanasie voor. Ik weet dat elke opvang, dichtbij en veraf, overvol zit, want ik heb maar enkele dagen vroeger moeten rondbellen voor een ander probleem. Wie gaat een doodziek kitten kunnen opnemen dat ook nog flesjes moet krijgen? En die dan ook nog de kosten kunnen betalen? Want elke opvang heeft het financieel moeilijk. We vragen een paar uur tijd om een oplossing proberen te zoeken. Tot dan blijft het bij de dierenarts. Ik herinner mij plots een Limburgse dame die gespecialiseerd is in 'papflessertjes' en ook een couveuse heeft. Tot onze blijdschap wil ze dit ventje opnemen. We hebben geluk, want het vorige nestje is net vertrokken. Na een lange rit zit het kleintje veilig en warm. Nu bang afwachten of hij het haalt. Maar bij haar zit hij goed, ze is enorm ervaren en weet op wat ze moet letten. We duimen en vertrekken terug naar huis. Ondertussen is het 15.30 u. Onze planning is helemaal in het honderd gelopen. Maar dat is niet erg. En weet u wat? Hij heeft het gehaald.
De realiteit in foto's
Deze sukkelaar liep al een hele tijd rond bij de meldster, maar we kregen hem niet vast. Hij zag er verschrikkelijk uit, ze was er het hart van in. Dankzij de meer dan grote hulp van deze dame is hij uiteindelijk toch gevangen.
Voor hem was euthanasie het beste, hij was overal bedekt met kapotte en ontstoken wonden die hij continu kapot krabde. De meldster wilde hem wel verzorgen, dat vond ze helemaal niet erg.
Waarom dan euthanasie? De wondes kwamen van allergische reacties. En dat kan van voeding zijn, van grassen, van vlooien ... Bij een huiskat kan je daar rekening mee houden,, maar hoe ga je dit kunnen vermijden bij een zwerver? Dit ventje had al genoeg afgezien, het was genoeg geweest.
Voor en na foto's: Stichting Zwerfkat in Nood
neem contact met ons op via